Kjarni málsins

Samningur Icesave I og II eru að því að manni er farið að skiljast komnir út af borðinu. Það er eflaust fagnaðarefni þó ég hafi stutt Steingrím í þessu af drenglyndi við góðan dreng. Ég hef aldrei litið á þetta sem "landráð" eða neitt í þeim dúr einsog svo margir hafa fíflast til að kalla þessa samninga gegn betri vitund.

Það má segja að með því að stjórnin skuli ekki hafa sagt af sér og kallað eftir þjóðstjórn eða bráðabirgða minnihlutastjórn, 30. desember síðastliðinn í ríkisráði, þegar Ólafur í reynd neitaði að skrifa undir lögin, það voru stærstu pólítísku mistökin sem við hljótum að súpa seyðið af lengi. Alþingi brást og ríkisstjórnin líka. Forsetinn hefur breytt landslagi stjórnmálanna og situr uppi með erindi forsætis og utanríkisráðherra í raun.

Þetta er kjarni málsins ekki hvort við þurfum að borga minna eða meira. Það skiftir voða litlu máli því miður. Aðalatriðið í þjóðréttarfræðilegu tilliti er að betra er að hafa samning þó vondur sé frekar en engan. Þess vegna verður samið aftur um eitthvað annað sem mun að öllum líkindum innihalda sama grundvöll: að íslenska ríkið beri ábyrgð á greiðslum úr Tryggingasjóði innistæðueigenda bankanna. Ef þetta er ekki með í samningunum verður aldrei samið af hálfu Breta og Hollendinga. Við viljum fá samning og Bretar og Hollendingar munu skrifa hann fyrir okkur með áðurnefnd orð í textanum. Vextir lækka vonandi eitthvað og með einhverjum barbabrellum fjrámálaheimsins munum við borga allt saman einsog til hefur staðið.

Sennilega munu þeir lóða stemminguna og ef þeir finna að íslenska samninganefndin er ekki samstíga þó í henni séu fulltrúar allra á þingi, þá munu þeir freista þess að þessi stjórn segi af sér og ný "ábyrgari" taki við.

Þá komum við aftur að téðum forseta og ábyrgð hans á lömuðu framkvæmdarvaldi. Það mun standa upp á hann að koma þessu máli í gegn að lokum. Því án samnings verður ekki fram haldið þeirri "endurreisn" sem hefur verið ráðgerð.

Frá mínum bæjardyrum séð er Icesave I og II ekki lengur á dagskrá. Og mér er sama um það. Tel reyndar mikilvægi hans ofmetið á miðað við það sem annars hefur verið látið bitna á þjóðinni: Endurreisn bankanna með tilheyrandi afskriftum til auðmanna gerist ekki án þess að þjóðin borgi fyrir það með vöxtum og verðtryggingu. Hvort Icesave sé dropinn sem fyllir mælinn þá er sá samningur og greiðslur fyrir hann ekkert ósanngjarnari en hitt sem íslendingar ætla að gangast undir til að bjarga bankakerfinu og útgerðinni. - Þetta eru þeir þræla samningar sem íslendingar hafa gengist undir hingað til að halda uppi höfðingjastéttinni sinni. Núna er það gert með verðbótum ofaná vexti. Innlendir höfðingjar hafa ávalt reynst alþýðunni vondir og þeir eru það líka núna en með því að geta bent á erlenda höfðingja taka þeir athyglina frá sér. - Það ástand getur varla varað lengi. Forsendurnar til að reka þetta þjóðfélag með ráðum fortíðarinnar eru brostnar.

Íslendingar greiði ekki Icesave-vexti

Athugasemdir

[Sveinn Elías Hansson, 11.2.2010 kl. 14:29]

Íslandi er stjórnað af mafíu sem hefur umráðarétt yfir öllum auðæfum landsins.

[Árni Gunnarsson, 11.2.2010 kl. 15:58]

Báðir hafið þið líklega rétt fyrir ykkur. Mismunur á þessum samningu og hinum verður aldrei örlagavaldur í viðreisn okkar efnahags sem ég er ekki- og hef aldrei verið bjartsýnn á. Meginþema í þessari heimskulegu og illvígu deilu um það hvor eigi betri samning er ævinlega í lok hverrar sennu. "Auðvitað munum við standa við allar okkar skuldbindingar!" Raunalegt að fylgjast með hrokafullri afneitun talsmanna gömlu ríkisstjórnarinnar á niðursömdum farvegi þessa máls.

Sjálfur held ég mig við það að sætta mig aldrei við að greiða skuld sem ég stofnaði ekki til. Um það fæ ég auðvitað engu ráðið. 

[Gísli Ingvarsson, 11.2.2010 kl. 17:57]

Varðandi viðreisn efnahagslífins einsog það er kallað þá virðast allir meira og minna sammála um hvernig að henni skuli staðið: Afskriftir skulda til fyrrverandi eigenda er höfuðmarkmiðið og að bankarnir komist aftur í eigu þeirra líka á endanum. Menn eru líka sammála um að alþýðan eigi að greiða fyrir uppbyggingunni með því að borga af lánum byggðum á forsendum sem hafa brugðist. Lögfræðingar verða þeir sem fá mest borgað útúr kerfinu í dag og munu hafa mesta peninga í handraðanum til að kaupa upp þrotabú almennings.